Mijn naam is Jan Wollring, geboren in 1969 in Amsterdam, op een kleine vijfhonderd meter van het Concertgebouw. In mijn vroege jeugd ben ik al in aanraking gekomen met volksdansmuziek. Mijn moeder speelde in een volksmuziekorkest dat elke week bij ons repeteerde. Zodoende ben ik regelmatig in slaap gevallen met bekende internationale volksdansmelodieën. En die zijn blijven hangen!
Ik was gebiologeerd door de accordeon in dat orkest, gespeeld door Marco. Toch leek het verstandiger mij te laten beginnen op piano en aldus geschiedde. In 1978 begon ik met klassieke pianoles. En dat ging eigenlijk heel goed.
Heel wat jaren later werd ik lid van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie en kwam ik weer in aanraking met volksdansmuziek. Op het congres in Beverwijk in 1985 werd gehupst – de NJN term voor volksdansen. Ik, met een Beeraak voor mijn neus, op de piano het hups-orkest begeleiden. Dat was het toch niet helemaal, volksdansen begeleiden op piano. Ook een piano mee naar kamp nemen is niet ideaal. Gelukkig had Annemieke een accordeon mee: oh werkt dat zo…! Na een paar weken had ik er ook een.
Hiermee leerde ik mijn echte motivatie kennen: spelen voor dansers. Ik hoop dat de NJN’ers uit die tijd mij het kunnen vergeven dat ik mijn gepiep en gejengel op hen heb uitgeprobeerd. Maar vele kampjes later ging het wel beter. Behalve het tempo van de Tzadik katamar, dat weet ik nog steeds niet in te schatten (=108 is blijkbaar lastig).
De Beeraak kende na een paar jaar al snel geen geheimen meer voor me. Ik wilde me graag meer verdiepen en had snel voorkeur voor bepaalde melodieën. Op een bepaald hupskampje kwam deze voorkeur duidelijker naar voren. Er werd daar een cassettebandje gedraaid van een Bulgaarse volksdanscursus en die muziek sprak me erg aan. Ik ging mij verdiepen in Bulgaarse volksdansmuziek.
Een goede vriendin van mijn ouders, Marijke, was volksdans docent gespecialiseerd in Bulgaarse dans en kon van haar een paar platen lenen. Dat waren niet de minste platen! Ik speel momenteel nog steeds actief veel van de nummers die op die platen te vinden zijn. Dank je wel Marijke!
Mijn studie Fysische Geografie brak ik af af om, op advies van Wim, te gaan studeren aan het conservatorium. Daar viel ik in een soort Roemeense lappenmand – er werden lessen panfluit gegeven en ik heb menige Geamparale kunnen begeleiden.
Door de jaren heen ben ik gaan spelen bij verschillende orkesten, ensembles en dansgroepen, waaronder Zdravets, Na Trapeza, Zarowe, Trediki, Soluna, To Meraki, Čubrica, Pauni Trio, Wii Muzikanti en Feniks.
Zomer 1995 ontmoette ik Mariëlle, mijn huidige buitengewone vrouw en moeder van mijn geweldige dochters, op een dansfestival in Vierhouten. Ik woon met hen in het dorp Rheden, op enkele minuten lopen van één van de mooiste natuurgebied van Nederland. Iets heel anders dan Amsterdam, maar het past wel beter bij mij.
Ik had de grote eer om de vaste begeleider te zijn van Galina Durmushliyska, gedurende de jaren dat ze in Nederland verbleef. Het kunnen ondersteunen van haar fantastische stem en haar prachtige interpretaties van Bulgaarse volksliederen hebben mij ontzettend verwend en heel dicht bij de Bulgaarse cultuur gebracht. Dank je wel, Galina! Je bent de beste Bulgaarse zangeres! Laat de duiven vliegen!
Sinds 1997 ben ik de vaste corepetitor van Jaap Leegwater. Als ik Jaap in zijn danslessen begeleid ga ik beter spelen – en hij beter dansen! Het is heel bijzonder om de danslessen van Jaap te begeleiden, of het nu zijn nieuwe, of oude repertoire betreft.
Sinds 1999 ben ik geen beroepsmuzikant meer. Het is te moeilijk voor mij om te leven van de muziek waar ik van houd. Ik ben elf jaar werkzaam geweest bij mobiele telefoonbedrijven. Ik werk sinds 2011 bij het Kadaster – waar ik misschien ook wel terecht was gekomen als ik mijn universitaire studie had afgemaakt. Het Kadaster bood mij de mogelijkheid om mijn studie weer op te pikken. Ik ben nu dus, als ingenieur, werkzaam bij de afdeling Rijksdriehoeksmeting, die zorgt voor de geodetische infrastructuur in Nederland.